چند روزیپش با چندتا از دوستان رفتیم اسایشگاه جانبازان ساری.چندنفر از اونا مشغول بازی تنیس روی میز بودند.سه نفرشون هم که قطع نخاع بودن مشغول صحبت با عیادت کنندگان.ماهم قاطی عیادت کنندگان پای صحبتشون نشستیم.دردلاشون در باره وضع بد اعمال دختران و پسران جامعه بود .از اوناییکه مرام اونهارو فراموش کردن.اونا هم جوون بودن ارزوهای دنیایی زیاد داشتن اما همه رو فدای عشق راستینشون کردن و سربلند شدن.راستی چه کسی  راه رو بد نشونشون داد؟چرا باید با این منابع غنی افتخار و استقامت و ایمان و شجاعت ما اینقدر انحراف داشته باشیم...اونها سعادتمندن.پیروز شدن.دلای اونا برای همه ی اونهایی میسوزه که دارن با غفلت سهوی یا عمدی خودشون رو به نا کجا اباد میبرن..با خودم فکر کردم.چراکمی پشیمانی در گفتارشون نیست....در زمانی که یه عده ایی که از دور هم دستی در اتش در وضعیتهای بحرانی مملکت در ایام دور نداشتن حالا بیان و ....بگذریم....فتنه ها عمیقند و قضاوت سخت....ان شا الله که با پیروزی ، همه ی ما از این امتحان سربلند بیرون بیایم.