روزی مردی آمد از جنس مردم
نه کلیدی داشت و نه دنبال کلیدی  بود.اعتقادش این بود یا راهی خواهیم ساخت و یا راهی خواهیم یافت.از آن زمان به بعد ،ما میتوانیم را او کلید زد.آری ما میتوانستیم مسکن مهر بسازیم برای قشر ضعیف.ما میتوانستیم یارانه ها را به بین ملت عادلانه تقسیم کنیم.ما میتوانستیم آزاد راه و بزرگراه پی در پی افتتاح کنیم .ما میتوانستیم بنزین را خودمان تولید کنیم.ما میتوانستیم سهام عدالت بدهیم.ما میتوانستیم در مقابل دنیا بایستیم .ما میتوانستیم درزمینه ای هسته ای و نانو و فضا حرفی برای گفتن داشته باشیم.
ولی امروز دیگر نمیتوانیم!!!
مسائل هسته ای،معلق!!.آبرو معلق!!.عزت در دنیا معلق و همه را با دست قفل سازان کلید به دست با اندیشه های انبوه از خالی ولی با نام تدبیر که عین بی تدبیریست معلق ساختیم و باد به غبغب انداختیم و گفتیم ما مرد حرفیم غافل از این که این نشانه های یک مرد نیست!!!
ای کاش روزی مردی نمی آمد از جنس مردم تا این همه برجستگی برخی  بی تدبیری ها  پیدا نمیشد.
شاید جنس او ،عیاری دگر داشت!!!

نگاه ها همه بر روی پرده سینما بود،فیلم شروع شد، دقیقه اول: دوربین فقط سقف یک اتاق را نمایش میداد، دو دقیقه بعد همچنان سقف اتاق،دقیقه سوم،دقیقه چهارم،دقیقه پنجم،هشت دقیقه اول فیلم فقط سقف اتاق! صدای همه در آمد،اغلب حاضران،سینما را ترک کردند،ناگهان دوربین پایین آمد و یک نفر را که روی تخت خوابیده بود نشان داد و این جمله را زیرنویس کرد: این تنها هشت دقیقه از زندگی این جانباز قطع نخاعی بود و شما طاقت نداشتید….!!!!